Jak myśleliśmy z Aleksem, że pan mruczy

Całkiem niedawno pani się z nas bardzo bardzo śmiała. A dlaczego? To cała historia.
Poczekaliśmy z Aleksem, aż pani i pan zasną, bo wtedy nie wiercą się tak strasznie i można położyć im się na nogach i zasnąć. Oboje z Aleksem bardziej lubimy u pana, bo pani to nawet i przez sen bardzo się wierci i co chwila musimy szukać najlepszej pozycji do spania, a to jak wiadomo, nie jest takie hop - siup. Więc wyczekaliśmy momentu i kiedy już pozasypiali, ułożyliśmy się do snu na nogach pana. Wiadomo - najpierw było mycie się, potem mycie się wzajemnie (Aleks bardzo dba o moją czystość), potem szukanie najlepszej pozycji i kiedy już zasypialiśmy.... pan nagle zaczął mruczeć! Nie powiem, było nam bardzo miło, więc też zaczęliśmy mruczeć, żeby i panu było miło. I to mruczenie w tercecie obudziło panią, która po chwili zaczęła się strasznie śmiać. Nie wiedzieliśmy dlaczego, więc dalej leżeliśmy i mruczeliśmy, bo pan też mruczał. Ale pani się tak śmiała, że obudziła pana. I kiedy mu opowiedziała, że mruczymy, bo myślimy, że on też mruczy, zaczął się śmiać razem z nią. A potem powiedział: "Ja chrapałem, a koty myślały, że mruczę?" i dalej się śmiał. A tu nie ma nic do śmiechu, bo koty nie chrapią i nie wiedziały, co to jest chrapanie, no bo niby skąd? Ale zaraz nas oboje utulali i zaczęli miziać, więc nie było nam przykro. No i dzięki tej historii wiemy, ze ludzie nie mruczą, tylko chrapią. Macham łapką, do zobaczenia.