Kocia "ciekawość poznawcza"

Wszystkie koty z natury są ciekawskie i uwielbiają wszędzie wcisnąć swój koci pyszczek. Co prawda nie wszystkie w równym stopniu, bo na przykład nasza daleka kuzynka Fruzia (ta która się wszystkiego boi) podchodzi do wszystkich nowości z naprawdę dużym dystansem i musi minąć sporo czasu, zanim się odważy taką nowość dokładnie zbadać. A z drugiej strony Pedro (kot, który mieszkał z naszymi ludźmi, zanim my do nich trafiliśmy) był bardzo odważny i ciekawski i raz nawet przez to wrócił do domu poturbowany przez psa. Na szczęście pani i pan się nim zajęli i wyzdrowiał - wypadł mu tylko jeden ząbek. Pani mówi, że my z Aleksem jesteśmy tak pośrodku - nie boimy się nowych rzeczy, ale podchodzimy do nich z dystansem. I mimo że wychodzimy czasem za bramę naszego podwórka, to jak słyszymy jakiegoś psa albo samochód to zaraz szybciutko wracamy do siebie i chowamy się pod samochodem albo wskakujemy gdzieś wysoko. Ale tak czy inaczej drzemie w nas ogromna kocia "ciekawość poznawcza". A to dlatego, że koty, podobnie jak ludzie, w ten sposób uczą się i poznają świat. Bo gdyby nie pognała mnie pewnego razu ta słynna ciekawość, to nie wpadłabym do oczka podczas próby wyłowienia stamtąd  listka i nie wiedziałabym, że tam jest woda. Co więcej, nie dowiedziałabym się, że woda jest taka nieprzyjemna i mokra, bo nigdy nie miałam z nią wcześniej do czynienia. Tak samo było z papierową lampką, którą niechcący potargałam, polując na muchę. Dzięki temu teraz już wiem, że nie mogę tam polować na muchy, bo od razu będzie buba od pana albo pani. Wiem, że czasami bywa to dla ludzi męczące, ale koty muszą się uczyć w ten sposób, ponieważ nie ma żadnych kocich szkół, które uczyłyby inaczej. Pani powiedziała, że taka nauka to się nazywa praktyka, a jak byśmy się uczyli tak jak dzieci w szkole, to byłaby teoria. Więc apeluję do ludzi - pozwólcie nam kotom uczyć się w praktyce, bo nawet jeśli coś zniszczymy, to będziemy na przyszłość wiedzieć, że to jest "psik psik" i że "nie wolno". Macham łapka i do zobaczenia.